Ayşenur EthemoğluUzun süredir dinlediğim fakat herhangi bir şekilde görüntüsüne denk gelmediğim veya güzel müzikleri dışında haklarında bir şey bilmediğim bir gruptu Goat. Bu yazıyı hazırlarken bir ön araştırma yapmam gerekiyordu ve Google'da gezinirken gördüğüm başlıklara oldukça şaşırdığımı söylemeliyim: Enigmatic, mysterious, shadowy, masked (band)... Bu kelimeleri içeren çok sayıda tuhaf başlıktan bahsediyorum. Araştırmamın ortalarına doğru grubun gerçekten de tuhaf bir grup olduğunu fark ettim. Bu canlı performansı görünce siz de bana hak vereceksiniz.Goat, kaç kişiden oluştuğuna tam olarak emin olamadığımız, yıllardır var olan fakat başlangıç noktası bilinmeyen bir grup. "Yıllardır var olan" dan kasıt ise 30-40 senedir grubun bir proje olarak var olduğu ve seneler içerisinde farklı kişilerin katkı sağladığı... Yani muhtemelen '89 yılında da tamamen farklı bir kadro ile müziğini icra eden bir Goat vardı; şu anki kadro muhtemelen 2012'de tamamlandı (ilk albümleri World Music'in çıkış tarihi). Buradan hareketle, Goat'ın tamamen bir "gelenek" olduğunu söyleyebiliriz sanırım. Ek olarak, İsveç'in Korpilombolo kentinden olduklarını fakat şu anda Gothenburg'da ikamet ettiklerini biliyoruz. Grubun iddasına göre Korpilombo, geçmişte voodoo inancının yaygın olduğu bir şehirmiş. Bu da grubun ilham aldığı ve kendisine kimlik edindiği bir başka tuhaflık olsa gerek.Grubun frontman'i Goatman'e göre gruba maske takan herhangi bir müzisyen katılabilir, ekstra bir şart aranmıyor. Goatman dışında grubun herhangi bir üyesinin ismini veya mahlasını bilmiyoruz, bildiğimiz tek şey ise şahane güzellikteki müzikleri. Biraz deneysel, biraz psychedelic olan ilk albümleri olan World Music bana kalırsa en iyi albümleri; 2014 tarihli Commune ve 2016 tarihli Requiem ise World Music'i takip etmiş. Goat'ı çok farklı kaynaklarda, çok farklı tarzlarla etiketlenmiş olarak görebiliriz, sanırım yaptıkları müziği psychedelic world fusion olarak tanımlamak mümkün. (fakat böyle bir tanımın varlığı mümkün mü emin değilim.) Afrobeat'ten Anadolu Rock'a, bir çok türün Goat'ın müziğinde harmanlanmış olduğunu hissedebilirsiniz.Son olarak, Goat'la son albümden ilk albüme doğru tanışmanızı öneririm. Requiem albümleri, ara ara gitara biraz Erkin Koray serptikleri için (özellikle Goatfuzz) muhtemelen ilk etapta daha yakın hissedeceğiniz bir <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/0crdUpeIJD7NQ94WuvG9rn?si=xUBcYS-CRJOM5dA3wEfD0g" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">albüm</a> olacak.

Goat hakkındaki bilgimiz müziklerinin ne kadar güzel olduğunun ötesine geçemiyor.

Maskelerin ardından gelen sesler

Ayşenur EthemoğluUzun bir süredir Arapça öğrenmeye çalışıyorum fakat her seferinde inanılmaz zor bir dil olduğunu düşünüp pes ediyorum. Ana dilim Türkçe, evimde konuşulan diğer dile de aşinayım, fakat benim için yalnızca çocukluğumdan bildiğim şarkılardan ve babamın cümle aralarına sıkıştırdığı bağlaçlardan ibaret. Yine çocukluğumdan hatırladığım, babaannemin bana hikaye aralarında öğrettiği bir kaç kelime dışında hala dağarcığım inanılmaz zayıf. Öğrenmek için mobil uygulamaları da denedim, ama nafile, bir noktada tıkanıyor ve “olmayacak” diyerek kendi köşeme çekiliyorum.&nbsp;Abdel Kader gibi hepimizin bildiği ve hatta Türkçeleştirdiği birkaç şarkı dışında, ilk kez “böyle gruplar da varmış” diyerek Arap müziği ile tanışmam ise 2015 yılına tekabül ediyor. En başta amacım tabii ki dili pratik edebilmek ve öğrenebilmekti. 47Soul’un Shamstep albümünü ilk dinlediğimdeki heyecanımı hatırlıyorum: “E bu bizim düğünlerde çalan şarkılara benziyor?!” Sonrasını zaten hali hazırda haberdar olduğum Lübnan’ın efsane sesi Fairuz, Mısırlı müzisyenler Tamer AbuGhazaleh, Maryam Salah ve Filistinli grup DAM izledi. Daha da ötesinde Lübnan’ın inanılmaz zenginlikteki alternatif müzik sahnesini keşfettim: SoapKills, Yasmine Hamdan, Mashrou Leila, Mai and Zeid, Postcards, Interbellum ve diğerleri. E haliyle Haftalık Keşif listem bir anda tüm bu güzel Arap tınılarıyla doldu; son olarak belki de “en favorim”i keşfettim: Hello Psychaleppo!Hello Psychaleppo’yu, Samer “Zimo” Saem Eldahr’ın bir “electro-tarab” &amp; trip hop projesi olarak düşünebilirsiniz. Halep (Aleppo)’te doğan Zimo, çok az sayıdaki röportajlarını inceleyerek anladığım kadarıyla müziği bir dönem Beyrut'ta ve Minnesota’da, sonrasında ise Berlin’de icra etmiş (Kendisini tanıyan bir arkadaşımın iddasına göreyse şu an Yalova'da yaşıyor?!). Başta tırnak içine aldığım electro-tarab ise şu demek: Tarab en basit anlamıyla Arap müziği anlamına geliyor. Eldahr’ın müziğini dinlediğinizde ise Faithless’a nasıl dans ediyorsanız öyle dans ediyorsunuz; oryantal tınılar ve klasik Arap şarkıları eşliğinde. -Mesela şu <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/VT9X4JgpmLc" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">performansını</a> laptoplarınızdan açıp fütursuzca dans edebilirsiniz, ara ara ekrana bakınız ki müziğiyle inanılmaz uyumlu olan görsel çalışmalarınızı da fark edebilesiniz...-2013 yılında çıkardığı ve benim en beğendiğim işi olan Gool'Lah'ı, 2014'te Ha! izledi; 2017'de Toyour'la &nbsp;diskografisi devam eden Hello Psychaleppo, son olarak 2020-2021 arasında çıkardığı single'larını Jismal'de topladı. Özellikle evde miskince yattığınız ve enerjiye ihtiyacınız olduğu bir dönemde Spotify sayfasına bir şans vermenizi fanatikçe <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/0yRYo9ej1JqOzFyVvLe00O?si=6DqIdSuASWKg-DfBOQsCTw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">önerebilirim</a>.&nbsp;Son olarak, Mısır'ın belki de Zeki Müren'i diyebileceğim Abdelhalim Hafez'in asla adını öğrenemediğim bir şarkısını sample'layarak yarattığı, benim de en favorim olan Tobayabooya ile sizi baş başa <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=CCDNsmbXhjU" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bırakıyorum</a>.<s fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İçeriden bir not: Arapça'yı hala öğrenemedim, bu güzel şarkılarla kendimi mutlu ediyorum.</s>

Halepli Samer “Zimo” Saem Eldahr’ın bir “electro-tarab” & trip hop projesi Hello Psychaleppo ile tanışın.

Görsel tasarımın ve electro-tarab'ın kesiştiği noktada: Hello Psychaleppo

Ayşenur EthemoğluRadiohead hangi genre altında değerlendirilmelidir? Indie rock? Alternative? Art rock? Radiohead’i hiç bir genre ile kısıtlayamayız. Peki OK Computer, bir albümü tanımlamak ne kadar zor olabilir? 90’ların zirvedeki Blur’lu, Pulp’lı, Oasis’li nispeten optimist britrock’ına bir tepki, progressive müziğe biraz değen ama o kadar sofistike olmayı reddeden bir ortadalık, neoliberalizmi yıkıp geçmek isteyen bir anarşizm, ama orta sınıf olduğunun çok da farkında bir bilgelik.&nbsp;OK Computer, herkesin bilgisayar başında olduğu, henüz sosyal medyanın coşmadığı erken otomatikliğin müzikteki yansıması olduğu için bu kadar değerli. Y kuşağının çok sıkıldığı noktada bir “nutuk” oldu, beyaz yakalının ve yuppie’lerin karıncalar gibi ürediği bir dönemde en başıboş ve işsiz albümdü. Tüm bu “kasıntı” tanımlamalar yine de OK Computer’ı tanımlamaya yetmeyecek, biliyorum. Size Paranoid Android’i inceleyerek ne demek istediğimi anlatmaya çalışacağım. Bu uzun ve minimum sıkıcılıktaki şarkıyı 3 fazda inceleyeceğim, derdimi ne kadar anlatabileceğim emin değilim. Deneyelim. Tüm paranoyakların beni anlayacağına inanıyorum:<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Faz 1: “I may be paranoid, not an android”</h2>Sene 97. Thom Yorke Los Angeles’ta bir barda. Çok sarhoş ve çok sinirli bir kadın, kucağında poodle’ı ve yüzünde 10 kat makyajı ile üzerindeki gucci bluzuna bir kadeh şarabın döküldüğünü fark ediyor ve çıldırıyor. Barı birbirine katıyor, çok kızgın ve bu “rezillikten” pek memnun değil (“kicking squealing Gucci little piggy”). Thom bu olaydan oldukça etkinleniyor, karşısında her saniye bir tık daha büyüyen bir canavar olduğunu düşünüyor ve o gece bu imajı kafasından atamadığı için gözüne uyku girmiyor. Tam olarak etkilendiği şey ne olabilir bilemeyiz, ama şarkının başındaki şu cümlelerle bağdaştırabiliriz:“Please could you stop the noise i am trying to get some rest, from all the unborn chicken voices in my head”Aslında sadece şu cümleden bile paranoyasının derinliğini anlayabiliyoruz.&nbsp;Sosyolojik bir lensten bakarsanız 90’ların sonuna doğru gençlik, 80’lerde kazandığı tüm optimizmi kaybediyor. Sinemaya baktığınızda bu paranoyanın en ağır topları popüler kültürde yerini alıyor. ‘96 senesinde dönemin en tepkili filmlerinden biri, Danny Boyle’un Trainspotting’i beyaz perdeyle buluşuyor, ardından ‘98 tarihli bir başka kült Truman Show gösterime giriyor. Baudrillard’ın pesimist simülasyon ve simülakr teorisine selam çakan bu filmle beraber paranoya doruklarına ulaşıyor. Ardından ‘99 tarihli Fight Club’la X kuşağı ayaklanıyor, kırmızı siyah bayraklar göğe yükseliyor ama bir yandan kendimizi sorguluyoruz; şizofreni, paranoya ve ter kent hayatı ile kaynaşıyor. ‘97 tarihli OK Computer tüm bu paranoyanın müzikteki mihenk taşlarından, Thom Yorke bunu asla gizlemiyor. Paranoyak olabilir, ama asla bir robot değil!Burada hikayenin en başına dönüyoruz. Muhtemel olarak bahsedilen android, ‘81 tarihli kült seri Otostopçu’nun Galaksi Rehberi’nden gelmekte. Paranoid Android Marvin, depresif ve bir o kadar da pasif bir robot. Kitabı okurken Marvin’in ekstrem mutsuzluğu ve yılmışlığı bizi güldürüyor ama hikaye boyunca oldukça üzücü bir şekilde unutuluyor ve umursanmıyor. O da umursanmayı beklemiyor zaten.&nbsp;“You don't remember, you don’t remember! Why don’t you remember my name?”Marvin’in aksine, Thom Yorke bekliyor olabilir tabii.&nbsp;<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Faz 2: “God Loves His Children”</h2>Burada şarkının yarısına geldik. 3:00 itibariyle Jonny Greenwood’un müthiş solosuna doğru dalıyoruz. Gitar soloları klasik bir rock şarkısını düşündüğünüzde şarkının en can alıcı kısmıdır ve genelde şarkının son çeyreğinde yer alır. Paranoid Android’de gitar solosu 6 buçuk dakikalık şarkının neredeyse tam ortasında, çünkü en can alıcı nokta solo değil dersem yanılmış olmam. Yavaşça oraya yaklaşıyoruz.Thom Yorke bir dakika boyunca eksantrik vokaliyle “rain down on me from the great heights” (çok yükseklerden üzerime yağ) diyecek. Neyin yağmasını istiyor? Ne kadar yüksekten? İlişkilendirebileceğimiz bir çok şey var, tekrar bir sinemaya göz atalım:&nbsp;Shawshank Redemption’ın en can alıcı sahnesinde kahramanımız özgürlüğüne kavuşur. Yağmur yağıyordur. Blade Runner’da anarşist android Roy Batty’yi sonsuzluğa uğurladığımız (izleyenler, tam anlatabildim mi?) sahnedeki monologu filmin altın vuruşudur. Yağmur yağıyordur. Yine Truman Show’a dönersek, Truman’ın bir şeylerin ters gittiğini anladığı sahnede yalnızca Truman’ın üzerine yağan bir yağmur bulutu görürüz. Evet, yine yağmur. Bunlar yalnızca benim aklıma gelenler, ama 3 sahnenin de ortak noktasının bir uyanış veya kurtuluş olduğunu söyleyebiliriz, değil mi? İnce detaylara girip, gereksiz anlamlar çıkarıyor olabilirim. Ama şarkının bana anlattıkları ve benim duyduklarım bunlar. İlginçtir; gitarın sesi, Thom Yorke’un vokali ve geri vokaller ile birleşince gerçekten de arka planda yağmur yağıyor hissi verir.“That's it, sirYou're leavingThe crackle of pigskinThe dust and the screamingThe yuppies networkingThe panic, the vomitThe panic, the vomitGod loves his childrenGod loves his children, yeah”Şarkının başından beri bahsettiğim politiklik vurgusu burada tekrar yankılanıyor. Az önce bahsettiğim uyanış aslında biraz da politik bir karaktere sahip. Uyanıştan kastım şu: Thom Yorke, biraz da ukala bir noktadan her şeyin farkında olduğunu hissediyor. Kimi zaman hepimizin hissettiği bir şey bu. Hatta çok klasik bir karikatürü hatırlatayım:<img data-fr-image-pasted="true" src="http://avazavazdergi.com/wp-content/uploads/2021/03/brain-570x446.jpg" alt="" width="242" height="189" fr-original-style="" style="vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; max-width: 100%; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-class="fr-draggable">Her şeyin farkındasın ve seni mutsuz hissettiren şey de bu. Birini hatırlattı mı? Thom Yorke kendini çok zeki fakat çok mutsuz Marvin gibi hissediyor belli ki, şarkı da adını bu yüzden Paranoid Android Marvin’den alıyor. Panic (panik) ve vomit’ten (kusmuk) şarkının başına, dökülen şarap ve çıldıran tikky’ye dönüyor olabiliriz veya sadece toplumu betimliyoruzdur, kim bilir? Ama korkmayın! Tüm bu karmaşaya rağmen Tanrı hepimizi seviyor, içimiz rahat etsin.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Faz 3: Boom! Ağır Riff ve Kapanış</h2>5:47’den itibaren karmakarışık ama yine de kendini son saniyesine kadar dinleten bir soloyla bitiyor şarkı. Tanrı’nın bizi sevdiğini duyup rahatladıktan sonra tek bir kelime bile duymuyoruz. Yine de, neredeyse 1 dakikalık bu solo, şarkının ilk dakikasından beri bahsedilen paranoyanın notaya dökülmüş hali gibi hissettiriyor.OK Computer, 12 şarkılık bir korku filmi gibi. Albüm bir araba kazasını anlatarak (Airbag) başlıyor, uzaylı istilası (Subterranean Homesick Alien), korkutucu patronlar ve bir gün kötü bir şey yaparsak hepimizi avlayacak olan karma (Karma Police), çivisi çıkmış toplum (Fitter Happier) &nbsp;ile devam edip, uçak korkusu (Lucky) ile bitiyor. Thom Yorke’un korkuları, kabusları ve paranoyaları üzerine yazılmış bu albüm hala müzik tarihinin en kültlerinden.&nbsp;İçlenmek için yalnızca aşk şarkısı dinlemek zorunda değilsiniz. 28 yaşındaysanız ve Thom Yorke’un kariyerinin en iyi şarkısını sizin yaşınızdayken yazdığını farketmişseniz; beyaz yakalılığın suratınıza tokat gibi çarptığı bir mesai gününde OK Computer dinleyerek bir sigara yakabilirsiniz.

Paranoid Android'e derin bir bakış...

Bir şarkının alışılmamış anatomisi

Ayşenur EthemoğluBazen 2010’lar öncesi bir tarih gördüğümde üzerinden çok geçmemiş gibi geliyor. (Bu hissi bir tek ben yaşamıyorum, değil mi?) “The Knife’a saygı duruşu yazmalıyım” dedim, bir süre en sevdiğim şarkılarını dinledim. Hızlıca albümlerini gözden geçirdim ve ikinci albümleri şaheser Deep Cuts’ı 2004 yılında çıkardıklarını fark ettim: 17 YIL ÖNCE. 17 yıl önce Karin ve Olof bu albümü piyasaya sürdüklerinde muhtemelen heyecanla gelecek reaksiyonları beklediler ve hiç ummadıkları bir şey oldu. Albümün en tatlı şarkısı Heartbeats hit oldu, dizilerde çaldı, Jose Gonzalez ve Laura Marling’in de cover’larıyla arşa çıktı.&nbsp;Peki Karin ve Olof’un gözü yükseklerde miydi? Sanmam.1999 yılında kurulan The Knife iki kardeşten oluşuyor. Büyük kardeş Karin, The Knife’tan önce İsveç’in hatrı sayılır indie rock grubu Honey Is Cool’da vokal ve gitardan sorumluydu. 1999’da bir araya gelip 2004’te Deep Cuts’ı piyasaya sürdüler fakat grup hiçbir zaman “mainstream” olmaya ve çok fazla fan’a sahip olmaya ihtiyaç duymadı. Hatta 2013 tarihli Shaken the Habitual’a kadar kendilerini maskesiz çok az gördük. Kaldı ki, Shaking the Habitual’da bile kostüm ve makyajdan hangisi Karin, hangisi Olof, hangisi ekip üyesi ayırt etmek pek kolay değildi.Deep Cuts’a geri dönecek olursak,<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Albümün benim için en iyi şarkısı: Pass This On</h2>Daha süper “Feminist Beyonce”nin o kadar da feminist olmadığı, LGBTİQ+ şarkıcıların sesini ne yazık ki şimdiki kadar net çıkaramadığı ve “Black Trans Lives”ın o kadar da “matter” etmediği bir dönemde The Knife zaten çok politikti. İsveç’in havasından mıdır suyundan mıdır bilinmez, 2000’lerin başında göçmenlerin seccade önünde dans ettiği, maçoların trans bir şarkıcıya kur yaptığı <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=6UeQLO43a2Y" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bir klip çekmek</a> ciddi vizyon ister bence.&nbsp;<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Albümün en hit’i: Heartbeats</h2>Yazının başında bahsettiğim “en tatlı şarkı”ya geri döndük. Bir aşk şarkısı olmak fazla tuhaf, fakat sözleriyle tekrar aşık eden bu şarkının The Knife’a ait olduğunu bilmeyen bir çoğunluk var. Heartbeats, Joze Gonzalez’in cover’ıyla tekrar gündeme geldiğinde kendine büyük bir fan kitlesi edindi. Şarkıyı daha sonrasında Laura Marling&nbsp;ve Ellie Goulding&nbsp;de cover’ladı, Rex the Dog remix’i şarkıyı farklı platformlara da taşıdı. Fakat orjinalini daha çok seven bir insan olarak, bir şarkının size dokunması ve içinizi ısıtması için “mellow” bir vokale ve akustik gitara ihtiyacı olmadığını <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=pPD8Ja64mRU" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">söyleyebilirim</a>.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Albümün en oynağı: You Take My Breath Away</h2>Bu şarkı, sadece dans etmeniz için tasarlanmış, The Knife’ın şimdiye dek yarattığı en eğlenceli şarkılardan. Ayrıca İsveçli müzisyen Jenny Wilson’ın eşlik ettiği &nbsp;You Take My Breath Away’in <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=hJCE48VnI1o" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">klibi</a>, ikiliyi görebileceğimiz nadir kliplerden biri. Bilen bilir, The Knife eksenterik bir grup, şarkılarında anlamlı şeyler söylemek ister, fakat bunu tuhaf bir şekilde yapar. Deep Cuts, bir albümün hem eğlenceli, hem ciddi / hem elektronik, hem politik olabileceğinin ilk kanıtlarından. Yukarıda saydığım 3 şarkının yanı sıra Got 2 Let You, You Make me Like Charity&nbsp;ve Girl’s Night Out gibi süper şarkıları da barındırıyor.Yazıyı iç dağlayan bir cümle ile bitireyim: Grup, 2014’te dağıldı.&nbsp;Karin müzik hayatına Fever Ray ile, Olof ise Oni Ayhun ile devam ediyor. Onları duyabilmek ve hâlâ dinleyebilmek süper, fakat ben yine de bir gün bize aynı hisleri yaşatabilecekleri (Silent Shout ve Shaking the Habitual ile bizi asla hayal kırıklığına uğratmadılar) yeni bir The Knife albümü müjdesi alabileceğimiz konusunda ümitliyim.&nbsp;

Ayşenur Ethemoğlu ile ilgili hikayeler